من که قصد مُردن نداشتم. تو این سگ رو به جانم انداختی و درست ازهمان
روزی که این سگ پاچه ام را گرفت من کتابی حرف میزنم. من این خطر رو با
آغوش باز پذیرفتم. به جای اینکه این سگ رو اهلی کنم که در خدمتم باشه
درسته قورتش دادم. هیچ کاری نداشت خوردنش. مثل آب خوردن بود.پاچه م
رو گرفت و منم باکمال میل بلعیدمش.از تلخی مزه ش لذت بردم. از اینکه
سرم رو سنگین کرده بود.ازاینکه می ایستادم و فکر میکردم ؛ می نشستم و
فکر میکردم ؛می خوابیدم و فکر می کردم ؛ خواب میرفتم و خواب میدیدم...
تو چه میدانی من چه کشیده ام. چقد سگ دو زدم تواین سگ دونی که به
تنگی تابوت بود. نه نمیدانی من چه کشیدم.اگرمیدانستی که معنی لاوه هام
رو میفهمیدی یا لااقل تو هم برام زوزه میکشیدی. حالا خودت ببین که من چه
کشیدم که اینطور نعشه شده ام. مثل نعش افتادم روی خاطرات خودساخته ام
و عشقبازی میکنم...